Το κλάσμα και ο χρόνος
Καλοκαίρι 1992
Λήμνος,
Το τελευταίο μακρύ καλοκαίρι στο νησί. Εικοσάχρονο αμούστακο παλικαρόπουλο με κοντά παντελονάκια, όπως πιθανόν να έλεγε και ο Μίμης Πλέσσας, ζούσα μέρες γεμάτες, με φίλους, έρωτες και μια φωτογραφική μηχανή. Δανεική, από το στούντιο που δούλευα, μια F3 με δυό φακούς (24 και 85mm).
Τραβούσα τις εκδρομές, τους ανθρώπους, την θάλασσα, έβαζα στο κάδρο όλα όσα ήξερα από κανόνες σύνθεσης, έφερνα στο μυαλό φωτογραφίες που μου άρεσαν από περιοδικά και προσπαθούσα να τις αναπαράγω με ότι μου έδινε το τοπίο. Χρόνια μετά, κατανόησα ότι ήταν περίοδος εκπαίδευσης.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία βγήκε ένα απόγευμα που επιστρέφαμε από το κολύμπι, κοντά στον μύλο του χωριού. Άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της μονοκύλινδρης BMW, ο παππούς με την εγγονή συνεπιβάτιδα, επέστρεφαν από την μάντρα. Σήκωσα την μηχανή και πάτησα το κλείστρο χωρίς να δώ μέσα από το κάδρο.
Το φιλμ εμφανίστηκε, το κοντάκτ τυπώθηκε, τότε συνήθως εκτύπωνα σε μεγάλο μέγεθος τις πολύ εντυπωσιακές και τις αναμνηστικές φωτογραφίες με φίλους, αυτή με τον παππού και την εγγονή δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο προς το χαρτί.
Χειμώνας 2019
Θεσσαλονίκη,
Μου πρότειναν να παρουσιάσω την δουλειά μου, όμως, θέλουμε να μας δείξεις και τις πρώτες σου φωτογραφίες. Οι πρώτες φωτογραφίες, σχεδόν ξεχασμένα τα αρχεία με τα φιλμ και τα κοντάκτ, εκτυπώσεις σκόρπιες, σκαναρίσματα ελάχιστα. Βουτιά στα σκοτεινά συρτάρια, φωτεινό τραπέζι, λούπα και ολική επαναφορά. Εικοσιεφτά χρόνια μετά, φωτογραφίες που είχα προσπεράσει τότε, απέκτησαν βάρος, όχι μόνο από την χρονική απόσταση. Πέρα από την αξία ντοκουμέντου που προσέδωσε ο καιρός, είδα την άδολη ματιά της νεότητας, την χαρά του να κάνεις φωτογραφία.
Μπροστά μου νέο υλικό, και παλιό ταυτόχρονα. Επιλογές, ταιριάσματα, απορρίψεις, έμεινε στο τέλος ένα σώμα σαράντα φωτογραφιών.
Η εποχή εκείνη, 1988-1998, άνθρωποι έφυγαν, τοπία παρέμειναν, αρώματα επέστρεψαν.
Θέλησα να μην μείνουν αποθηκευμένες ξανά, στον υπολογιστή αυτήν την φορά. Έκθεση, βιβλίο, άλμπουμ;
To ένα φέρνει το άλλο και το φεστιβάλ που ζητούσε photobook, έδειξε τον δρόμο. Δυο μήνες μετά, το Greetings from Limnos πήρε την τελική του μορφή.
Δύο οχτάδες φωτογραφιών σε μορφή “ακορντεόν”, όπως οι καρτ ποστάλ μιας εποχής, ένα σουβενίρ του νησιού και των αναμνήσεών μου. Η φωτογραφία στον μύλο με τον παππού και την εγγονή βρήκε την θέση της.
Άνοιξη 2019
Εν πλω,
Στο πλοίο για το νησί, με την λαχτάρα να δουν το έντυπο μόλις φτάσω, συναντώ συνταξιδιώτη, το κορίτσι της φωτογραφίας. Όταν την είδε, εμφανώς και έντονα συγκινημένη, μου είπε ότι η ανάμνηση είχε διαγραφεί , δεν θυμόταν ούτε την μηχανή, ούτε ότι πήγαινε βόλτες με τον παππού. Το κλάσμα του χρόνου, το κομμάτι μιας ξεχασμένης βόλτας ένα καλοκαίρι τρεις δεκαετίες πριν, έγινε εικόνα, φωτογραφία που συνέδεσε το παρελθόν με το τώρα.
Όταν με ρωτάνε, ποια είναι καλή φωτογραφία, η απάντηση βρίσκεται και σε ιστορίες σαν κι αυτή.